...ในยามที่ชีวิตหม่นหมองร้องไห้ ... คุณเลือกทำอย่างไร?

แกล้งลืมมันซะ ชีวิตก็แบบนี้ (ที่นี่แ...งเถื่อน), นิ่งๆ ไว้ เดี๋ยวอะไรก็ดีขึ้น, หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง หดหู่เท่าไหร่ก็เติมลงไปอีกเท่านั้น...

ก่อนจะเพ้อเจ้อไปกันใหญ่ ดูเหมือน “ความตาย” อบอวลอยู่รอบตัวตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ถมทับความซึมเศร้า ราวกับจะทดสอบกันให้ถึงที่สุด

กับบางคน ความตายเบาบางดุจขนนก กับบางคนหนักแน่นเหมือนขุนเขา และมีบ้างที่คล้าย พลุหรือ ดอกไม้ไฟ เจิดจ้าในชั่วพริบตาแล้วก็ลับหาย

ขุดกรุภาพยนตร์เก่า Hana-bi ขึ้นมาชมเพื่อหล่อเลี้ยงอารมณ์เคว้งคว้าง (ออกฉายในปี 1997 อาจจะหา DVD ยากสักนิดนึง)

งานกำกับการแสดงของ ทาเคชิ คิตาโน ดาวตลกหน้าตาย(สัญลักษณ์แห่งรายการเกมบ้าบอถล่มปราสาทโอซาก้า)-นักแสดงมากฝีมือ(เล่นบทโหดโคตรเหี้ยมได้สะใจนักแล ใครจะไปลืมแกใน BR ลง)-ผู้กำกับภาพยนตร์สุดแนว แล้วแต่คุณจะเลือกนิยามให้เขา

แม้จะไม่ได้เก็บงานทุกชิ้นของผู้กำกับภาพยนตร์คนนี้ แต่เท่าที่เคยผ่านตา Hana-bi โดนใจผมแบบครบองค์ประกอบมากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นพล็อตเรื่อง บท การแสดง ฯลฯ

อีกทั้งยังรักษาจังหวะความดิบ เถื่อน รุนแรงถึงเลือดถึงชีวิตได้ตามรสนิยมของผมอีกต่างหาก

ใน Hana-bi คิตาโน เลือกที่จะเล่าเรื่องของนายตำรวจหนุ่มใหญ่ในช่วงปลายของอาชีพโดยตัวเขารับบท“นิชิ” เอง

สำหรับ นิชิ ไม่ง่ายเลยที่จะหาหนทางที่ราบรื่นก่อนจะเกษียณ โดยเฉพาะเมื่อภรรยาของเขาป่วยเป็นมะเร็งขั้นร้ายแรงและทั้งคู่ก็ซึมเศร้ากับชีวิตที่ลูกสาววัยกำลังน่ารักมาตายจากไปก่อนหน้านี้

ความซวยซ้ำซ้อนไม่เคยปราณีใครอยู่แล้ว เมื่อโฮริเบะ เพื่อนตำรวจคู่หูของนิชิพลาดท่า โดยแก๊งยากูซ่ายิงจนบาดเจ็บสาหัสกลายเป็นคนพิการ เดินเหินไม่ได้ ครอบครัวล่มสลาย จนอยากฆ่าตัวตายวันละ 3 เวลา

นิชิพยายามแก้แค้น เอาคืนกับแก๊งยากูซ่า ผลที่ตามมา ลูกน้องโดนยิงตายไปอีก 1 เจ็บหนักเพิ่มขึ้นอีกคน

หนังพาผู้ชมเข้าไปรู้จักกับ นิชิ ตำรวจหน้าตายให้ลึกซึ้งมากขึ้นว่า จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้ตงฉินทุกกระเบียดนิ้ว หากเดินไต่เส้นสีเทาๆ อยู่ท่ามกลางกลุ่มอาชญากร ปัญหารุมเร้ามากขึ้นอีกเมื่อยากูซ่า หันมาเล่นงาน นิชิ เต็มๆ เพราะเบี้ยวเงินที่ยืมมาใช้รักษาภรรยา

นั่นทำให้เรื่องเดินไปสู่ปมขมวดที่เขม็งเกลียวมากขึ้น เมื่อ นิชิ ตัดสินใจปล้นแบงก์แบบทุลักทุเล ด้วยความหวังว่าเงินก้อนนั้น จะถูกนำไปเยียวยาให้กับครอบครัวลูกน้องที่ถูกยิงตาย ฟื้นชีวิตใหม่ให้กับ โฮริเบะ กับเหลืออีกส่วนหนึ่ง สำหรับเขาและภรรยาใช้เสพสุขในวาระสุดท้ายที่กำลังใกล้เข้ามา

แม้นมิใช่คนดีที่ขาวโอโม่ เคร่งจริยธรรม แต่เมื่อผู้ชมติดตาม ทำความรู้จักกับตัวละครจนตรอกอย่าง “นิชิ” มากขึ้นเท่าไหร่ ความเห็นอกเห็นใจในฐานะเพื่อนมนุษย์ก็จะมีมากขึ้น และอดคิดไม่ได้ว่า เพราะเหตุใด พระเจ้า สังคม หรืออะไรก็ตามที่กำหนดชะตากรรมของผู้คนจึงไม่มีความเป็นธรรมในจิตใจเลยสักนิด

การปล้นแบงก์ผิดกฎหมาย เป็นบาปขั้นร้ายแรง แต่เมื่อเงินก้อนดังกล่าวถูกใช้ไปเพื่อต่อชีวิตชายอีกคนหนึ่ง ครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่งให้อยู่รอดต่อไป ปริมณฑลของความถูกต้องก็ย่อมถูกตั้งคำถามว่าครอบคลุมขนาดไหน

การนำเงินไปใช้เพื่อสร้างความสุขสักครั้งหนึ่งให้กับผู้หญิงอันเป็นที่รักซึ่งแสนอาภัพ ตั้งคำถามกับเราด้วยเช่นกันว่า

ถ้าเราต้องเป็นผู้พิพากษา เราจะเลือกตัดสิน “นิชิ” อย่างไร

โชคดีที่ท้ายที่สุดแล้ว “นิชิ” เลือกจะตัดสินด้วยตัวเอง

เป็นภาพยนตร์ที่ไม่ได้ให้ความหวังใดๆ กับชีวิต เล่าเรื่องกึ่งสมจริง ด้วยการแสดงแบบ “หน้านิ่ง” ของ คิตาโน แต่

กลับสร้างความสะเทือนใจให้ผมได้อย่างละเมียดละมุน เจ็บ จุก หดหู่

จนกระทั่งยอมรับได้ ณ ขณะนั้นว่า บางครั้ง การตัดสินใจยุติชีวิตตัวเอง ก็เป็นอีกทางหนึ่งที่มีเหตุผลเฉพาะบุคคลเหมือนกัน

หากความตายหมายถึงการปลดปล่อย ชีวิตเข้มข้นสีสัดจ้านราวกับ “ดอกไม้ไฟ” ที่สว่างจ้าบนฟากฟ้าชั่ววูบหนึ่ง ก็ดับแสงลงได้ในเวลาไม่นานนัก

จากนั้นก็เป็นหน้าที่ของ “ความมืด” ที่จะทำงานของมันต่อไป

โดยไม่จำเป็นต้องคาดหวังว่า หลังจากนั้น จะได้อะไร จะเกิดอะไร หรือนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงใดๆ

เพราะผมก็ตีความสิ่งที่ ทาเคชิ คิตาโน สื่อสารเรื่องความตายในประเด็นที่เป็นเพียงการปลดปล่อยให้ก้าวผ่านความเจ็บปวด บนโครงสร้างที่ยากจะแก้ไขอะไรได้

ตายแล้วก็จบ แต่ไม่ได้หมายความว่า “เจ็บ” จะจากไปด้วย!

ในโลกแห่งความจริง ปัญหา บาดแผล และความเจ็บปวดก็ยังกอดคอเราอย่างสนิทชิดเชื้อเช่นเดิม

ชมภาพยนตร์ของ ทาเคชิ คิตาโน จบแล้ว พาลให้นอนไม่หลับ

เสียงเพลงของ Jason Mraz แทรก 4 I won’t give up ที่เคยฟังเพลินๆ รื่นหูกลับกลายเป็นสำเนียงและท่วงทำนองที่กรีดหัวใจ
....

′Cause even the stars they burn
Some even fall to the earth
We′ve got a lot to learn
God knows we′re worth it
No, I won′t give up ….

แล้ววันหนึ่งเราคงได้ปลดปล่อย... ซักวัน

[email protected]