เมื่อพูดถึงวงการไอดอลแล้ว ผมถือว่าไอดอลในญี่ปุ่นคือกระแสหลักอย่างหนึ่งของสังคมในปัจจุบัน ภาพแสดงของมันถูกถ่ายทอดออกมาด้วยความสวยงาม ความน่ารัก ตลอดจนความสำเร็จที่สวยงามของศิลปินแต่ละคน อย่างไรก็ตามภาพเบื้องหน้าที่ถูกฉายด้วยรอยยิ้มทั้งหลายนั้น กลับเกิดขึ้นด้วยหยาดเหงื่อ น้ำตา ตลอดจนความตั้งใจที่จะไม่ยอมให้สูญเปล่า นี่คือวิถีของเหล่าไอดอลที่เราไม่ควรมองข้ามอย่างเด็ดขาด

โดยปกติแล้วผมชื่นชอบไอดอล 48 กรุ๊ปเป็นพิเศษ แต่ก็ได้ร่วมงานกับไอดอลระดับรองลงไปจนถึงระดับท้องถิ่น ผมพบว่าการดิ้นรนของพวกเขานั้นสูงเหลือเกิน เรียกว่าเขายอมเหนื่อยและกระเสือกกระสนกันหลายต่อหลายวันเพียงเพื่อให้ได้รอยยิ้มเล็กๆ สำหรับแฟนๆ ในเวลาไม่กี่นาทีของการแสดง ก่อนที่พวกเธอจะต้องกลับไปฝึกหนัก เคร่งเครียด และมาแสดงด้วยรอยยิ้มอย่างจริงใจที่สุดอีกครั้งในตารางงานครั้งต่อไป วนเวียนแบบนี้ไปเรื่อยๆ ดังนั้นผมถือว่ามันน่าสนใจครับที่จะหาโอกาสทำความเข้าใจวิถีการเดินทางเหล่านี้ เผื่อว่าบางทีเราจะสามารถมองพวกเธอจากสายตาที่เปลี่ยนไป และให้คุณค่ากับพวกเธอมากขึ้นกว่าที่เคย

ในที่นี้ผมขอยกตัวอย่างจาก AKB48 พวกเธอคือไอดอลระดับชาติที่คงอยู่มานานเกือบสิบปี และมีการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาแล้วหลายรุ่น ผมคิดว่าวงนี้จะอยู่ไม่ได้เลยหากพวกรุ่นใหม่ลืมไปว่าจุดเริ่มต้นของวงเป็นอย่างไร แน่นอนพวกเธอคงรู้จุดเริ่มต้นของตนเอง แต่มันเป็นคนละเรื่องกับการก่อร่างสร้างตัวของรุ่นแรกๆ กว่าจะมีฐานมั่นคงให้รุ่นน้องมาพยายามบนเวทีที่สำเร็จรูปกว่าที่พวกรุ่นแรกเคยพ้นผ่าน ในวงการไอดอลจะพูดกันเสมอว่าความพยายามและความฝันเป็นเพียงสองสิ่งที่ไม่มีวันสิ้นสุด เราจะฝันให้ไกลเท่าไหนก็ได้ และวิธีเดียวที่จะไปถึงก็คือความพยายามอย่างไร้ขีดจำกัด นั่นคือข้อคิดที่น่าชื่นชม

AKB มักจะถ่ายทอดภาพเหล่านี้ออกมาทางสารคดีที่ออกฉายทุกๆ ปี ซึ่งจากคอนเซปต์เดิมของวงว่า "ไอดอลที่แฟนๆ เข้าถึงได้" ผมกลับมองว่าบางครั้งแฟนๆ มองไอดอลในฐานะความสุขที่เป็นของตาย คอยให้แฟนๆ มาตักตวงไปอย่างไรก็ได้ ผมว่าไอดอลที่เปิดใจและให้พื้นที่กับแฟนๆ สิ่งสำคัญที่สุดคือการที่แฟนๆ เข้าใจพวกเธอด้วย ไอดอลคือผู้สร้างความสุขก็จริง แต่อย่าลืมว่าไแดอลก็คือคนทั่วไปที่อยากได้ความสุขกลับมาเช่นกัน ในที่นี้ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นไอดอลหรอกครับ มันเหมารวมได้ถึงทุกคนที่ทำงานหนัก ผมเชื่อเสมอว่าทุกคนพร้อมทำงานหนักเพื่อความฝัน และถ้าคุณทำไม่ได้ ในก็มีเพียงเหตุผลเดียวว่าความฝันนั้นยังไม่มีค่าพอให้คุณดิ้นรน

การ์ตูนเรื่อง AKB49 ถือเป็นการ์ตูนญี่ปุ่นที่น่าสนใจครับ แน่นอนในฐานะแฟน AKB มันเป็นสิ่งที่เราชอบกันอยู่แล้ว แต่สิ่งที่อยู่นอกเหนือจากความสนุก คือภาพสะท้อนของวงการ การต่อสู้ การพยายามของแต่ละคน นั่นเพราะทุกคนมีเรื่องในใจต่างกัน และมันย้ำให้เห็นว่าเหตุผลของความฝัน... เหตุผลของการกระทำของแต่ละคนจึงแตกต่างกันตามไปด้วย

ผมคิดว่าการ์ตูนคือสื่อที่น่าสนใจอย่างหนึ่งครับ เพราะเราสามารถเขียนหรือสร้างเหตุการณ์อะไรลงไปก็ได้ในกรอบความคิดว่า "มันเป็นเรื่องแต่ง" ดังนั้นภาพสะท้อนของวงการบันเทิงญี่ปุ่น จะถูกถ่ายทอดออกมาอย่างชัดเจนกว่าข้อมูลจากสื่ออื่นแน่ๆ เราสามารถเข้าใจบริบทในภาพรวมได้ครับ ผมเองอยุ่กับวงการไอดอลท้องถิ่นมาเยอะ ผมพูดได้เลยตรงนี้ว่าเรื่องต่างๆ เช่นการถูกแกล้ง การถูกยัดเงิน การหักหลัง ฯลฯ มันมีในวงการบันเทิงหน้าเปื้อนยิ้มของญี่ปุ่นจริงๆ แต่เราพูดไม่ได้ไงครับ ในวงการสำหรับคนที่ไร้เงินและเส้นสาย เราเป็นคนตัวเล็กที่ต้องก้มหัวเสมอ ดังนั้นการ์ตูนนี้แหละที่เนียนๆ ถ่ายทอดออกมาให้คนดูได้เข้าใจว่ากว่าไอดอลจะออกมาเฉิดฉาย พวกเธอต้องเอาชนะใจตัวเองอย่างไร ตลอดจนฝ่ากำแพงอันสูงชันที่ถูกสร้างโดยคนรอบข้างด้วยวิธีไหน สำหรับผมแล้ว มันน่าสนใจมากนะครับ

AKB49 ว่าด้วยเรื่องราวของเด็กผู้ชายคนหนึ่งชื่อ "มิโนรุ" ที่แอบชอบสาวสวยน่ารักในห้องเรียนชื่อ "ฮิโรโกะ" สาวคนนั้นอยากไปสมัคร AKB ออดิชั่น แต่ติดตรงที่เธอเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตนเอง เหตุนี้เด็กหนุ่มที่รักหญิงสาวอย่างจริงใจจึงพยายามหาทางช่วยเพื่อทำให้ความฝันของคนที่เขารักเป็นจริงให้ได้ เหตุนี้เขาจึงปลอมตัวเป็นผู้หญิงและไปสมัครออดิชั่นพร้อมกับเธอ และคอยเนียนพูดให้กำลังฮิโรโกะตลอดการออดิชั่น แต่สุดท้ายมิโนรุที่ปลอมตัวเป็นผู้หญิงกลับได้รับการคัดเลือกเป็นสมาชิก AKB48 ซะอย่างนั้น!? ทำให้เขาต้องหาทางปลอมตัวและเอาตัวรอดให้ได้ในวงการ... เรื่องราวเริ่มต้นจากตรงนี้

การ์ตูนเรื่องนี้ยังไม่อวสานครับ ยังคงติดตามอ่านได้เรื่อยๆ มันเริ่มจากการที่พวกเธอมีความฝัน เป็นเด็กฝึก เรื่อยมาจนกลายเป็นไอดอลชื่อดัง การ์ตูนนี้จะถ่ายทอดเรื่องราวการฝึกฝน ปัญหาที่เจอ และยังรวมถึงปัญหาทางสังคมเพื่ออธิบายให้เห็นว่าสังคมญี่ปุ่นคือสังคมที่เติบโตได้รวดเร็วแต่เงียบเหงา ไอดอลอาจไม่ใช่ธุรกิจที่เติบโตได้ง่ายในประเทศอื่น เพราะคงไม่มีประเทศใดที่เหงาและประชาชนต้องการความรักความใส่ใจเท่ากับคนญี่ปุ่นอีกแล้ว ดังนั้นหากมีโอกาส ผมอยากให้ทุกคนหาโอกาสอ่านเรื่องนี้ครับ

สุดท้ายนี้ผมอยากปิดบทความด้วยประโยคของทาคาฮาชิ มินามิ คนที่เปรียบเป็นเหมือนผู้นำของ AKB48ว่า

"ถ้ามันเป็นหนทางที่เราเลือกเอง ก็ได้โปรดทำมันอย่างเต็มใจ"...

จำไว้เสมอครับ ในความยากลำบากของเรา มันมีคนที่ยากลำบากกส่าเราคอยปูทางให้เราแล้วเสมอ ดังนั้นต้องระลึกถึงส่วนนั้น และทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ไอดอลเองก็คงอยู่เพื่อย้ำเตือนถึงสิ่งนี้เช่นกันครับ

พบกันใหม่สัปดาห์หน้าหรือทางทวิตเตอร์ @pumiiiiiiiiii ครับ

เรื่องโดย : ปูมิ www.marumura.com