“เทย์เลอร์ สวิฟท์” นักร้องสาวชื่อดังถึงกับปล่อยโฮเลยทีเดียว หลังขึ้นแสดงในเพลง “Ronan” เพลงที่ขึ้นท็อปชาร์ตอันมีเรื่องราวมาจากบล็อกที่แม่ของหนูน้อย 4 ขวบเขียนถึงลูกชายผู้ล่วงลับที่จากไปหลังต่อสู้กับมะเร็งร้าย

งานนี้คงไม่ใช่แค่เทย์เลอร์ สวิฟท์ อย่างเดียวที่ร้องไห้ เพราะแม่ของหนูน้อยโรนัน ก็ปล่อยโฮเช่นกันเมื่อได้ฟังเพลงที่มีแรงบันดาลใจลูกชายตาสีฟ้าผู้ล่วงลับของเธอ

“ฉันไม่คิดว่าในบ้านเรามีคนที่ไม่ร้องไห้ ฉันประหลาดใจมากที่ฉันไม่ได้ลงไปร้องไห้กองอยู่กับพื้น” มายา ทอมป์สัน กล่าวหลังได้ดูการแสดงของนักร้องสาวในการถ่ายทอดสดงานหารายได้เข้ากองทุนผู้ป่วยโรคมะเร็ง Stand Up 2 Cancer

เนื้อเพลงของเทย์เลอร์ สวิฟท์ ได้กล่าวถึงเรื่องราวในบล็อกที่เขียนโดย มายา ทอมป์สัน คุณแม่ผู้สูญเสียวัย 33 ปี ที่เริ่มเขียนเรื่องราวของโรนันขึ้นตั้งแต่เดือน ส.ค.ปี 2010 เมื่อครั้งที่หนูน้อยถูกวินิจฉัยว่าเป็น มะเร็งประสาทในเด็ก (neuroblastoma)

หนูน้อยตาสีฟ้าต้องต่อสู้กับโรคร้ายเป็นเวลานาน 9 เดือน ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตในเดือน พ.ค. 2011 ซึ่งเป็นเวลาเพียง 3 วันก่อนครบรอบวันเกิด 4 ปีของเขา

มายา ทอมป์สัน ได้ใช้บล็อกดังกล่าวเป็นที่ระบายความเศร้าโศกเสียใจจากการสูญเสียลูกชายอันเป็นที่รัก โดยเธอได้เคยเขียนไว้ว่า “เป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่เกิดขึ้นในครอบครัว”

มายา ได้เผยด้วยว่าเธอมีโอกาสได้พบกับ เทย์เลอร์ สวิฟท์ เมื่อเดือน ต.ค.ปี 2011 เมื่อครั้งได้รับเชิญให้ไปชมคอนเสิร์ตของนักร้องสาวในฟินิกซ์ “เธอได้อ่านบล็อกของฉันมาสักพัก และได้ยินว่าโรนันจากไปแล้ว เธอรู้สึกเศร้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก” แม่ของหนูน้อยเผย

อย่างไรก็ตาม มายาระบุว่า เธอไม่ได้คิดเลยว่าเรื่องราวของหนูน้อยโรนันจะมีอิทธิพลต่อตัวนักร้องสาว จนกระทั่งเธอได้รับข้อความเสียงจากเทย์เลอร์ ที่ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

“ฉันช็อกสุดๆ ไปเลยเมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของเทย์เลอร์ เธอบอกว่า “ฉันแต่งเพลงนี้ให้โรนันค่ะ” น้ำตาฉันไหลออกมาอาบแก้มทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา แต่คำพูดของเธอไม่ได้มีเท่านั้น เธอไม่เพียงแค่แต่งเพลงให้คุณ แต่เธออยากรู้ด้วยว่าจะเป็นไรไหมถ้าเธอจะขอแสดงเพลงนี้ออกรายการทีวีไปทั่วประเทศ”

โดยหลังจากเสร็จสิ้นการแสดงดังกล่าว มายา ยังได้รับทราบข่าวด้วยว่า เทย์เลอร์ ร้องไห้หลังลงจากเวที “มันเป็นความเศร้าที่งดงาม”

ในเพลงที่มีเนื้อร้องว่า “ฉันจำเท้าเปล่าที่เดินอยู่ในห้องโถง จำเสียงหัวเราะเล็กๆของหนู รถแข่งที่อยู่บนพื้นห้องครัว หุ่นไดโนเสาร์ แม่รักหนูเท่าฟ้า” นั้น เป็นสิ่งที่เธอเคยเขียนถึงความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับโรนันแต่ถูกถ่ายทอดออกมาในรูปแบบของเพลง “เธอใช้คำพูดของฉันและนำมาถ่ายทอดด้วยวิธีที่งดงามที่สุด” มายากล่าวขณะน้ำตาคลอเบ้า

เพลง Ronan ตอนนี้เปิดให้ดาวน์โหลดใน iTunes ซึ่งกำลังขึ้นท็อปชาร์ต แทนเพลงฮิตของเทย์เลอร์อย่าง We Are Never Ever Getting Back Together โดยยอดขายจากการดาวน์โหลดทั้งหมดจะถูกนำเข้ากองทุนการกุศลเพื่อผู้ป่วยโรคมะเร็ง

โดยมายายังกล่าวด้วยว่า อยากให้ผู้คนสนใจร่วมกันช่วยเหลือเด็กผู้ป่วยโรคมะเร็ง ซึ่งเธอเองก็ได้เคยจัดตั้งกองทุน The Ronan Thompson Foundation มาแล้ว

“เป็นการผลักดันเพื่อช่วยเหลือเด็กที่ป่วยเป็นโรคมะเร็งที่เราไม่เคยนึกถึงมาก่อน ไม่มีใครอยากพูดถึงเด็กที่ป่วยเป็นโรคมะเร็งเลย เพราะมันเศร้าเกินไป แต่ความเศร้านั้นมันเกิดขึ้นจริงที่ว่า ในแต่ละวันมีเด็กที่ได้รับการวินิจฉัยป่วยเป็นโรคมะเร็งถึง 46 คน และเสียชีวิตจากโรคร้ายนี้ถึงวันละ 7 คน มันน่าเศร้านะคะที่ไม่มีใครอยากให้ความสนใจกับเรื่องนี้ ฉันคิดว่านี่เป็นการลุกขึ้นยืนหยัดต่อสู้ของเธอ มันเป็นการทำในสิ่งที่เหลือเชื่อให้เป็นเรื่องที่เราควรตระหนักมากขึ้น”

*********************

ข้อความตอนหนึ่งของมายา ทอมป์สัน ที่เขียนถึง โรนัน ลูกชายผู้ล่วงลับ

“เรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่อย่างไร, ครึ่งชีวิตที่เหลือ : ร็อกสตาร์ โรนัน 27 พ.ค.2011”

โรนัน หัวใจแม่ยังคงหนักอึ้ง ความรู้สึกแม่ยังคงสับสนไปหมด ถึงแม้วันนี้แม่จะไม่ได้ร้องไห้

ไม่สงสัยเลยหากคืนนี้หมอนแม่จะเปียกโชกเมื่อทุกอย่างมันเงียบไปหมดและความทรงจำเกี่ยวกับลูกมันเคลื่อนเข้ามาอย่างช้าๆ ตอนกลางคืนเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด แม่หลับไปและภาวนาขอให้ลูกมาปลุกแม่ตื่นด้วยประโยคที่คุ้นหู “อรุณสวัสดิ์ครับแม่!” ลูกทำให้แม่ตื่นเต้นเสมอในแต่ละวัน

ตอนสมัยที่หนูยังแข็งแรงแม่มักจะแกล้งทำเป็นหลับเพียงเพื่อจะสามารถได้ยินเสียงหนูวิ่งเข้ามาในห้อง หลังจากปลุกแม่ จูบแม่และบอกแม่ว่าอรุณสวัสดิ์ มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่แม่ชอบมากที่สุดในโลก

หนูไม่เคยอยากเข้ามานอนที่เตียงและให้แม่กอด แต่หนูอยากให้แม่ลุกขึ้นมาทำอาหารเช้าและปลุกพี่ชายหนูไปโรงเรียน แม่มีความสุขมากที่ได้ทำสิ่งเหล่านี้ร่วมกับลูก

ทุกๆ วันที่แม่ได้อยู่กับหนูเป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตแม่ แม่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่จะไม่มีวันแบบนั้นอีกแล้ว แม่จะให้ทุกอย่างกับหนูเลย โรนัน

แม่จำได้ดีว่าเป็นอย่างไรเวลาที่แม่พาหนูอกไปเที่ยวข้างนอก มีคนมากมายแค่ไหนที่หยุดทักทายและบอกแม่ว่าหนูเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักที่สุดที่พวกเขาเคยเจอ

แม่เคยพูดล้อเล่นกับทริเซียว่าแม่รู้สึกเหมือนอยู่กับดาราเลยเวลาที่อยู่กับลูก เราจะเรียกลูกว่าแบรด พิตต์ ตัวน้อยของเรา หนูมีอิทธิพลต่อทุกๆ คนก่อนที่หนูจะป่วยเสียอีกเพราะว่าความงดงามของหนูที่พวกเขาเห็นจากภายนอก แต่พวกเขาไม่เคยได้รับรู้ถึงความงดงามของหนูที่แสดงออกมาจากข้างในเลย

แม่ยังคงไม่อยากจะเชื่อว่าหนูไม่อยู่กับแม่อีกต่อไปแล้ว แม่ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมหนูต้องจากไป แม่เคยถามดร.เมซ เขาเคยสอนว่าหนูจะได้ยินเสียงพวกเราตอนที่พวกเราพูดกับหนูก่อนที่หนูจะจากไป...มันเป็นช่วงเวลาแค่ไม่กี่นาทีที่แม่บอกกับหนูว่าถึงเวลาต้องไปแล้ว

เมื่อแม่บอกหนูว่าให้มากับแม่ เพราะว่าเราต้องออกจากที่โรงพยาบาลนี้ เขาบอกว่าเขาคิดว่าหนูคงรับรู้ เช่นเดียวกับที่หลายๆ คนบอกว่าการได้ยินเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่จะไป

แม่ขอให้แม่ได้พูดกับลูกมากกว่านี้ แม่ขอให้แม่ได้พูดทุกๆอย่างกับหนู ว่า ในใจแม่รู้สึกอย่างไร แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ แม่รู้ว่าหนูรู้ว่าแม่รักหนูมากแค่ไหน แม่มักจะไม่ยอมรับความจริงที่ว่าแม่เป็นคนเดียวที่ไม่สามารถช่วยชีวิตลูกได้

แม่มักจะคิดเสมอว่าแม่ปล่อยให้หนูไป เพราะว่าแม่ไม่สามารถรักษาหนูได้ แม่รู้ว่าไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เมื่ออาการป่วยของหนูไม่สามารถควบคุมได้แล้ว แต่ว่าความรู้สึกผิดเหล่านั้นจะไม่มีทางเลือนหายไป แม่เสียใจ เสียใจมากจริงๆโรนัน แม่สามารถแลกชีวิตของแม่กับลูกได้เป็นล้านๆ ครั้งเลย แม่คิดเรื่องนี้เสมอแทบจะทุกๆ วันเลยก็ว่าได้...

http://www.manager.co.th